نوشته‌های گاه و بی‌گاه»باران دیجیتالی

«اسکوئیلر آمرانه گفت: رفیق٬ دیگر نیازی به آن نیست. آواز حیوانات انگلیس٬ آواز شورش بود. اما حالا دیگر شورش به ثمر رسیده است. مجازات خیانتکاران که امروز بعدازظهر صورت‌گرفت آخرین مرحله‌ی آن بود. دشمن داخلی و خارجی هردو شکست خورده‌اند. در آواز حیوانات انگلیس ما تمایلات خود را برای داشتن روزهای بهتر بیان می‌کردیم. اما حالا که زندگی بهتری داریم٬ بدیهی است که خواندن آواز دیگر مفهومی ندارد. اگرچه حیوانات ترسیده بودند اما چندتا از آنها می‌خواستند لب به اعتراض بگشایند. که در این لحظه گوسفندان بع‌بع «چهارپا خوب دوپا بد» را سر دادند و دقایقی بحث را متوقف کردند.» قلعه‌ی حیوانات – فصل هفتم در این داستان گوسفندان نفهم ترین موجودات هستند. رعیت! اعتراف به کاری که نکرده‌اند می‌کنند و در آتش قدرت‌طلبی رفیق ناپلئون می‌سوختند. آره! چهارپاخوب دوپا بد٬ احمدی خوب ماها بد! چهارپاخوب دوپا بد٬ رهبری خوب ماها بد! چهارپاخوب دوپا بد٬ … خوب ماها بد! . . . و این قصه سر دراز دارد… (ایده از عرفان)

منبع: ایمیل – ویرایش: خودم

داستانی از شعر گفتن دختر سعدی برایتان نقل می کنم تا بدانید هنر هم به ژن وابسته است:

خواجه‌ای کرمانی یک‌بار به پیش سعدی آمد. سعدی از دخترش خواست که چای بیاورد. خواجه با دیدن روی دختر سعدی یک‌دل نه صددل عاشق او شد؛ در حالی‌که دختر هیچ علاقه‌ای به ازدواج با یک پیرمرد نداشت.

این خواجوی کرمانی بارها به دلایل مختلف از کرمان می‌آمد تا با سعدی صحبت کند که شاید بتواند بار دیگر او را ببیند. یکی از روزها که خواجه به خانه‌ی سعدی آمده بود دختر در را باز کرد. تا اورا دید به‌سمت اندرونی دوید وگفت:

بـــــــــــــــــابـــــــــــــــــــا بیا بابا بیا                                          خواجــــــــــــــــو ز کرمــــــــــــــان آمده

کــــــــــــــــــــرمان ز گــُـه آیند برون                                          این گـــُــــــــــــــــــه ز کــــــــرمان آمده

معنای بیت ۲: کرم ها از مدفوع بیرون می آیند ولی این گُه از(شهر) کرمان آمده!